Józef Mazzini był Genueńczykiem, wielbicielem diabolicznego mnicha Paolo Sarpi. Jego ojciec był lekarzem ojca królowej Wiktorii. Przez pewien czas Mazzini pracował dla karbonariuszy, jednego z masońskich frontów Napoleona. Następnie w 1831 r. założył tajne stowarzyszenie „Młode Włochy”. Ludwik Napoleon Bonaparte, późniejszy prezydent Francji, wysyłał mu artykuły do publikacji w piśmie tajnych rewolucjonistów. Mazzini głosił hasło: „Bóg i Lud”, co oznaczało, że lud jest nowym Bogiem. Nauczał, że chrześcijaństwo rozbudowało ludzki indywidualizm, ale jego era, era wolności, praw jednostki jest już skończona. Od teraz podmiotami historii mają być nie jednostki, ale ludy, narodowości, rozumiane w sposób rasowy. Mazzini stanowczo twierdził, że nie istnieją niezbywalne prawa człowieka. Jest tylko obowiązek służby na rzecz zbiorowości rasowych. „Wolność” twierdził Mazzini „nie jest zaprzeczeniem wszelkiej władzy, jest zaprzeczeniem tej władzy, która nie reprezentuje zbiorowego celu narodu”. Nie ma indywidualnej ludzkiej duszy, istnieje tylko dusza zbiorowa. Kościół katolicki, papiestwo i każda inna instytucja, która stara się doprowadzić człowieka do Boga muszą zostać zniesione. Każda grupa narodowa, która może zostać zidentyfikowana, musi uzyskać niezależność i samostanowienie, aby zbudować własną scentralizowaną dyktaturę. W wieku XX Mussolini i włoscy faszyści powtórzą wiele z pomysłów Mazziniego.
Twórca „Młodych Włoch” uważał, że każdy nowoczesny naród miał misję do spełnienia. U Brytyjczyków był to rozwój przemysłu i kolonie. Polacy przewodzić mieli w świecie słowiańskim, Rosjanie cywilizować Azję. Domeną Francuzów była akcja, Niemców – myśl itd. Z jakiś dziwnych powodów nie przewidział misji dla Irlandczyków, dlatego też nie wspierał ich niepodległości. Według niego była tylko jedna monarchia, która miała głębokie korzenie wśród ludu i którą popierał całym sercem – była to monarchia brytyjska z królową Wiktorią na czele.
Mazzini jest apostołem włoskiej rewolucji, która stworzyć ma Trzeci Rzym. Po Rzymie Cezarów i Papieży nadejść ma Rzym Ludu. Aby ten cel się urzeczywistnił papież musi zostać zepchnięty. Mazzini aktywnie działa na rzecz realizacji owego Trzeciego Rzymu, w listopadzie 1848 r. zbrojne gangi „Młodych Włochów” zmusiły papieża Piusa IX do ucieczki z Rzymu do Neapolu. Od marca do czerwca 1849 r. Mazzini rządził Państwem Kościelnym jako jeden z trzech dyktatorów, z których wszyscy należeli do Wielkiego Wschodu. W tym czasie szwadrony śmierci operowały w Rzymie, Ankonie i innych miastach. Niektóre kościoły zostały ograbione, a wiele konfesjonałów spalono. Na Wielkanoc 1849 r. Mazzini wystawił potworną atrapę Eucharystii w Watykanie, którą nazwał Nową Paschą, przedstawiającą jego, Boga i lud. W tym czasie planował założyć własny włoski kościół narodowy, wzorowany na modelu anglikańskim. Armia francuska wysłana do Rzymu przez Ludwika Napoleona, wypędziła stamtąd Mazziniego, jego kompana Garibaldiego i pozostałych rewolucjonistów. Jednakże Lord Palmerston stwierdził, że reżym Mazziniego w Rzymie był znacznie lepszy niż jakikolwiek inny, który Rzymianie mieli przez wieki. Celem polityki Lorda Palmerstona było wzbudzanie niepokojów we Włoszech, co szkodziło Austrii i ją osłabiało. Rola Mazziniego we Włoszech to bycie burzycielem, terrorystą i zabójcą. Jego specjalnością było posyłanie poddanych praniu mózgu bojowników na śmierć w atakach terrorystycznych. Sam potrafił dobrze się ukryć i wyratować z każdej opresji. Podróżował łatwo po całym kontynencie, używając fałszywych paszportów, podając się za Amerykanina, Anglika czy rabina.
W latach 30. i 40. Mazzini obiera sobie za cel ataku Piemont na północy i Królestwo Obojga Sycylii na południu. W 1848 r. wpadł do Mediolanu zaraz po tym jak opuścili go Austriacy i próbował wzniecać tam niepokoje. Jeden z jego agentów, generał Ramorino pozwolił austriackiemu dowódcy Radetzky’emu oskrzydlić Piemont i wygrać bitwę pod Novarą. Ramorino został stracony za zdradę, ale Piemont przegrał pierwszą wojnę. Król abdykował, a Mazzini próbował wzniecić bunt w Genui. Rewolta przeciwko Austriakom wzniecana przez Mazziniego jest skierowana przeciw ich ewentualnemu sojuszowi z Rosją w wojnie krymskiej. W 1860 r. zachęcił Garibaldiego do wyprawy na Sycylię, a następnie próbował sprowokować wojnę między dyktaturą Garibaldiego na południu a rządzoną przez Kamila Cavoura północą. W tym samym roku został wyrzucony z Neapolu jako prowokator, ale przez wszystkie te lata wspierany był ofiarnie przez Brytyjczyków.
Mazzini prowadził również specjalne „biuro” zabójców. W 1848 r. pojawiła się szansa, że zdolny papieski minister Pellegrino Rossi mógłby zjednoczyć Włochy i rozwiązać kwestię rzymską w konstruktywny sposób za pośrednictwem włoskiej konfederacji pod przewodnictwem papieża Piusa IX. Oczywistym było, że takie rozwiązanie nie pasowało Brytyjczykom. Agenci Mazziniego, członkowie „Młodych Włoch” zasztyletowali papieskiego ministra. Zabójcy kontaktowali się z Lordem Minto, posłem specjalnym Lorda Palmerstona. W 1855 r. z kolei, agent Mazziniego, Giovanni Pianori będzie próbował zabić Napoleona III. Francuzi wiedzieli, że za zamachem stał szef „Młodych Włoch” i francuski sąd wydał wyrok właśnie na niego. Nieudany zamach finansowany był przez Fundusz Tibaldi, prowadzony przez Mazziniego, a ustanowiony przez sir Jamesa Stansfelda z angielskiej admiralicji. Kolejną próbę zamachu na Napoleona podejmie w 1858 r. jeden z najbliższych współpracowników Mazziniego, Felice Orsini. Zamachowcy Mazziniego próbowali też zamordować króla Piemontu Karola Alberta. Mazzini właściwie robił wszystko, aby zapobiec jedności Włoch, a zwłaszcza takiej jedności, opartej o konfederację, w której byłoby dominujące miejsce dla papieża. Gdy już Włochy zostają zjednoczone, powstaje silnie scentralizowane państwo zdominowane przez Wielki Wschód. Przez lata jego premierami będą agenci Mazziniego jak DePretis i Crispi. Pomimo zjednoczenia państwo pozostanie słabe i ekonomicznie zrujnowane.
