W latach 1919 – 1920 miały miejsce dwa niezwykle ważne wydarzenia mające znaczenie dla brytyjskiej strategii wojny opiumowej przeciwko USA. Pierwszym z nich było utworzenie Królewskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. Cele tej organizacji zostały określone 40 lat wcześniej w testamencie „wielkiego budowniczego” imperium, Cecila Rhodesa. Rhodes wzywał do utworzenia tajnego stowarzyszenia, które nadzorowałoby odbudowanie Imperium Brytyjskiego, zdolnego do inkorporowania krajów rozwijających się i odzyskania Stanów Zjednoczonych. Aby rozpocząć osiąganie tych celów, grupa skupiona wokół Rhodesa, do której należeli m.in. Rudyard Kipling, Lord Milner i środowisko absolwentów Oxfordu znanych jako „Przedszkole Milnera”, ukonstytuowała tzw. „Okrągły Stół”. Ta sama grupa w 1919 r. utworzyła Królewski Instytut Spraw Międzynarodowych jako ośrodek planowania oraz swoistą agencję rekrutacyjną dla idei jednego światowego imperium.
6 stycznia 1920 r. Wielka Brytania ogłosiła wojnę opiumową przeciwko Stanom Zjednoczonym. Amerykanie i reszta świata znają ją pod nazwą „Prohibicji”. To ona dopiero przyniosła Amerykanom handel narkotykami i organizację przestępczą na ogromną skalę. Nielegalny alkohol i nielegalne narkotyki składały się na dwie różne linie produkcyjne tych samych międzynarodowych firm. Brytyjczycy, poprzez swoje destylarnie w Szkocji i Kanadzie i przez swoje rafinerie w Szanghaju i Hong Kongu byli dostawcami. Poprzez swoje banki w Kanadzie i na Karaibach, finansowali to przedsięwzięcie. A poprzez swoje polityczne wpływy w Ameryce, stworzyli zestaw warunków, dzięki którym Stany Zjednoczone mogły zostać odbite dla Imperium, tym razem skuteczniejsze niż nieudana próba „bałkanizacji” USA podczas wojny domowej. Pomimo oburzenia Ligii Narodów, Brytyjczycy uporczywie walczyli o utrzymanie produkcji opium na Dalekim Wschodzie, rozszerzając nielegalną podaż heroiny w momencie, gdy narkotyk ten wypadł z legalnego obiegu w Ameryce w 1924 r. Cała operacja nadzorowana była przez banki nowojorskie, będące przedłużeniem londyńskiego City oraz przez brytyjski wywiad. Przykładową postacią, odgrywającą tu dużą rolę był William Wiseman, szef brytyjskiego Secret Intelligence w USA podczas trwania I wojny światowej. Tuż po demobilizacji został współpracownikiem domu inwestycyjnego Kuhn & Loeb. Wiseman był protegowanym Lorda Beaverbrook’a, założyciela kanadyjskiego Okrągłego Stołu i jednej z najbardziej prominentnych postaci ruchu syjonistycznego.
Zaczęło się od wywołania „społecznego” oburzenia złem, jakie niesie alkohol. Przodowała w tym organizacja o nazwie „Unia Wstrzemięźliwości Kobiet Chrześcijańskich (Women's Christian Temperance Union), mała lecz dobrze zorganizowana i finansowana przez Astorów, Vanderbiltów, Warburgów i Rockefellerów. Ruch abstynencji był prowadzony przez Jane Addams, sufrażystkę, wspieraną przez ruch religijny z Oberlin College w Ohio i… Ku Klux Klan na południu. Oberlin College został założony przez brytyjskich, chrześcijańskich misjonarzy w latach poprzedzających wybuch wojny secesyjnej. Jego uczniowie odwoływali się do manichejskiej zasady, że świat materialny jest całkowicie zły. Wymagano od nich aby stali się wegetarianami. Rekrutowano tam najbardziej radykalnych abolicjonistów. Tam też w latach powojennych narodził się radykalny i nie stroniący od przemocy ruch kobiecy, a właściwie lesbijski – „Organized Motherlove", odpowiedzialny w czasach narodzin prohibicji za szereg napadów na szynki w Dolinie Ohio. Podczas gdy działaczki Unii Wstrzemięźliwości organizowały odpowiednio nagłaśniane radykalne akcje przeciwko szynkom, bardziej wyrafinowane aktywistki kierowane przez Jane Addams, wykorzystując uzyskane przez siedemnastą poprawkę do konstytucji, prawo głosu kobiet, aktywizowały koalicję do ustanowienia prohibicji jako obowiązującego prawa w USA. Ostatecznie stało się to w styczniu 1920 r.
Zanim uchwalono prohibicję w Stanach, przez krótki okres panowała ona w Kanadzie (1915 – 1919). Została tam wprowadzona zarządzeniem Tajnej Rady Jej Królewskiej Mości. Wówczas kanadyjska rodzina Bronfmanów ustanowiła lokalne, mafijne kontakty w USA. W samych Stanach, wyselekcjonowane osoby z włoskiej „mazzinowskiej” mafii były wysyłane z Brooklynu z „misją organizacyjną” do dużych miast „Środkowego – Zachodu” , jak Chicago, Detroit i St. Louis na rok przed ustanowieniem prohibicji. Jednym z takich rekrutów był słynny Al Capone.
