Brytyjscy przedsiębiorcy narkotykowi w swoim dziele infiltracji narkotykowej Stanów Zjednoczonych, używali nie tylko Włochów. Kolejna fala imigrantów, którzy mieli zajmować się tym procederem pochodziła z Chin. Nie jest przypadkiem, że pierwszy transport opium do USA na dużą skalę był zorganizowany przez „biznesmenów” z Hong – Kongu i Szanghaju, którzy wcześniej zarabiali na handlu niewolnikami i „pośrednictwie pracy” dla niewykwalifikowanej siły roboczej z Chin. W samym 1846 r. do Stanów trafiło 117 tysięcy owych „półniewolników” – zubożałych i często uzależnionych od opium Chińczyków, dając zarobek ojcom chrzestnym w wysokości prawie 230.000 funtów. Chociaż prezydent Lincoln zakazał tej formy handlu ludźmi w 1862 r., proceder ten kwitł do końca XIX wieku. Termin "Shanghaied" był popularny na określenie firm handlowych, które w Szanghaju i Hong – Kongu, zlecały gangsterom z Towarzystwa Triady porwania ubogich (często narkomanów), aby dostarczyć ich na rynek pracy w USA. Wielu z tych Chińczyków poświęcało całe swoje zarobki na sprowadzenie swych bliskich do siebie. Taki ruch imigrantów wykorzystywano do tworzenia kanałów przerzutowych opium oraz baz dla towaru i handlarzy w chińskich dzielnicach San Francisco i innych miast zachodniego wybrzeża. W 1875 r. oficjalne statystyki rządowe wskazywały, że 120 tysięcy Amerykanów (liczba przekraczająca wówczas chińską ludność napływową) było uzależnionych od opium. Warto tu zaznaczyć, że w latach wojny secesyjnej brytyjskie domy farmaceutyczne rozpoczęły produkcję morfiny sprzedawanej armiom obu walczących stron. Morfinę reklamowano jako przeciwbólowy środek nie powodujący uzależnień i zalecano ją także jako lek na uzależnienie od opium.
Ponieważ to Londyn był miastem, będącym środkiem cyklu międzynarodowego handlu bawełną i opium, w USA ukonstytuowała się grupa finansistów i przedsiębiorców, będących brytyjskimi sojusznikami i pozostających w łączności z londyńskim City. Wśród nich najważniejszą była rodzina Astor, której założyciel, John Jacob Astor (1763 – 1848) zbił fortunę na sprzedaży chińskiego opium. Udział w tym przedsięwzięciu, który de facto był monopolem Kompanii Wschodnioindyjskiej był przywilejem tylko dla tych Amerykanów, których obdarzano szczególnym zaufaniem. Inne amerykańskie firmy, które były aktywne w handlu kantońskim nie tykały się opium. Możliwe, że przywilej, który nadano Astorowi wynikał z jego zasług, jakie oddał brytyjskiemu wywiadowi w USA. Astor zorganizował i sfinansował ucieczkę Arona Burra, po tym gdy zamordował on Aleksandra Hamiltona. Burr działał jako agent Brytyjczyków i schronił się u pracownika Kompanii Wschodnioindyjskiej Jeremy Benthama.
Oprócz grupy Astorów w Nowym Yorku, Kompania stworzyła podobne sieci w Filadelfii, Bostonie i innych miastach amerykańskich. Wiodący brytyjski bank handlowy, Baring Brothers, który przebudował Kompanię Wschodnioindyjską i uczynił z niej narzędzie handlu opium (po tym gdy zainstalowano Williama Pitta na stanowisku premiera Wielkiej Brytanii w 1783 r.) nawiązał biznesową współpracę z grupą Kwakrów w Filadelfii. Rodzina Barringów połączyła się więzami małżeńskimi z rodziną Williama Binghama, najbogatszą rodziną w USA na początku XIX w. Barringowie założyli też HongKong&Shanghai Bank w 1864 r. Byli entuzjastycznymi wielbicielami systemu finansowego Wielkiej Brytanii i pragnęli skopiować go w USA, czerpiąc jak największe profity z tego. Ogromne bogactwo jakie zdobyli pozwoliło im importować mody panujące na angielskich salonach i skopiować w Filadelfii rezydencję Księcia Manchesteru. Zorganizowali pierwszy bal maskowy w mieście, zachęcając do tego co wkrótce stanie się manią wśród bogatych Amerykanów – naśladowanie ubioru i stylu życia angielskich arystokratów.
