Kiedy mówimy o tzw. „Jedwabnym Szlaku” mamy na myśli obecne starania polityków i ekonomistów, mające na celu przywrócić do życia ten starożytny trakt handlowy. Jednakże były w niedalekiej przeszłości siły polityczne, które zabiegały o stworzenie, a raczej odtworzenie tego projektu i to w opozycji wobec działań Wielkiej Brytanii. Euroazjatycka polityka „lądowego mostu” (Land – Bridge) to, według wielu amerykańskich strategów, program światowego ożywienia gospodarczego. Walka o realizację tego projektu, lub przeciwko niemu, znajduje się ciągle w centrum polityki światowej od stuleci. Imperium Brytyjskie popchnęło świat do I wojny światowej, aby w istocie zatrzymać ten program. Brytyjczycy i ich alianci sponsorowali Hitlera, szukając kolejnej wojny z tego samego powodu w latach 30. i 40. Program „Land – Bridge” powstał z inicjatywy Henry Carey’a, Amerykanina i jego zagranicznych współpracowników z całego świata. Byli nacjonalistami i pragnęli stworzyć państwa narodowe, tworząc nowoczesne narody jako sojuszników przeciwko Wielkiej Brytanii. Państwa te miały być nowoczesne, w pełni uprzemysłowione oraz w pełni suwerenne. I Careyowi i jego sojusznikom udało się tego dokonać, z wyjątkiem sytuacji, kiedy Londyn zapobiegł powstaniu niektórych krajów lub napuścił jedne na drugie. Konflikt pomiędzy amerykańskimi nacjonalistami a Imperium Brytyjskim był ostry, szczególnie w Chinach, Rosji, Niemczech, Japonii i oczywiście w Afryce. Walka o tę politykę, a przeciwko brytyjskiemu „wolnemu handlowi” definiować ma w istocie prawdziwą historię.
Henry Carey był ekonomistą, żyjącym w latach 1793 – 1879. Jego prace zostały przetłumaczone na wiele języków europejskich i azjatyckich. Carey był przedstawicielem American School of Economics, inaczej zwanej Nationalist School, która była w opozycji do British School of Economics, reprezentowanej przez takie osobistości jak: John Stuart Mill, Thomas Malthus czy wreszcie Adam Smith.
Abraham Lincoln został zastrzelony w 1865 r. po tym gdy USA wygrały wojnę domową. Jego program był nadal kontynuowany przez frakcję nacjonalistyczną, która była grupą odwołującą się do zasad amerykańskiej rewolucji. Ta frakcja miała swoją siedzibę w Filadelfii, gdzie Benjamin Franklin powołał ją do życia. W jej skład wchodzili także oficerowie z otoczenia Jerzego Waszyngtona. Ta grupa sprawowała przywództwo polityczne w Ameryce do końca XIX w. Ich program opierał się na rządowym wsparciu dla budowy kolei, publicznej edukacji, rozwoju nauki, ochrony i rozwoju przemysłu (wysokie cła ochronne), pomocy dla rolników. Lincoln był uczniem Carey’a, kiedy wszedł do kongresu w 1846 r. zajął się kwestią taryf celnych. Występował przeciwko brytyjskiej doktrynie wolnego handlu, uważał że prowadzi ona kraj do bankructwa i niszczy rodzimy przemysł. Uważał, że rząd powinien chronić amerykański przemysł, inaczej USA staną się bankrutem. Kupcy, którzy zajmowali się sprowadzaniem towarów z innych krajów (przede wszystkim z Wielkiej Brytanii), przyczyniali się do odbierania pracy Amerykanom, a sami w związku z tym wykonywali, według słów Lincolna, „bezużyteczną pracę”. Henry Carey był autorem ekonomicznego programu, pod hasłami którego Lincoln został wybrany prezydentem. Carey wspierał urzędników administracji nowego prezydenta, którzy realizowali ten radykalny, nacjonalistyczny program. Polityka wysokich taryf celnych umożliwiła rozwój przemysłu stalowego i doprowadziła do ogromnej mobilizacji podczas wojny domowej.
Lincoln zbudował kolej transkontynentalną, która została zakończona już po jego śmierci w 1869 r. Rząd wydał na nią 64 mln. dolarów, a zbudowana została głównie przez wojsko. Osiągając ten sukces w polityce wewnętrznej, mając za sobą potęgę wojskową i ekonomiczną, amerykańscy nacjonaliści zaczęli rozglądać się za sojusznikami na świecie, sojusznikami, którzy byliby przeciwwagą dla potęgi Imperium Brytyjskiego. Wybór padł na Rosję i Japonię. W 1869 r. Carey był osobiście odpowiedzialny za politykę zagraniczną wobec tych dwóch krajów. Jeszcze przed wybuchem wojny domowej zwracał uwagę w swojej gazecie na sprawy rosyjskie, pisząc o Rosji bardzo pozytywnie. Twierdził, że USA powinny wesprzeć Rosję w wojnie krymskiej. W 1859 r. udał się do Rosji z tajną misją dyplomatyczną, chcąc pozyskać ją jako sojusznika i współpracownika wobec rodzącego się w Stanach kryzysu. Rosja wysłała swoje okręty marynarki wojennej, aby zamanifestować swe poparcie dla Północy. W 1869 r. podczas obiadu wydanego przez Henry Careya z udziałem rosyjskiej delegacji, gen. Joshua Owen proponował zagranicznym gościom budowę linii kolejowej w Rosji do Oceanu Spokojnego, z szerokością dopasowaną do amerykańskiej linii kolejowej. Gen. Owen powiedział wtedy: „Odkryliśmy, że prawdziwą chwałę osiągnąć można wtedy, gdy dokonuje się wspaniałych czynów, które prowadzą do postępu cywilizacyjnego i rozwoju materialnego bogactwa ludzi”. Wezwał też do „opasania całego globu tramwajem z żelaza”. Miało to wzmocnić Rosję i być przeciwwagą dla oskrzydlającego ruchu Anglii i Francji, które poprzez Kanał Sueski chciały dominować na Wschodzie. Według Amerykanów to oni wespół z Rosjanami powinni „dyktować światu pokój”. W ciągu kolejnych lat stosowne kontrakty ze stroną rosyjską zostały podpisane.
Henry Carey miał też swój udział w japońskiej rewolucji 1868 r. Wtedy Japonia powołała swój pierwszy, „nowoczesny” rząd centralny, na czele którego stanął książę Iwakura, kładąc kres władzy feudałów. Wśród członków japońskiego rządu znaleźli się studenci Carey’a. Współpracowali z nim także ściśle japońscy konsulowie w USA. Jeden z nich zajął się tłumaczeniem prac Careya na japoński, a inny wrócił do Japonii, aby propagować tam amerykańskie wzorce ekonomiczne i przeciwstawiać się wpływom brytyjskiego wolnego handlu. Ta współpraca zaowocowała rozwojem japońskiego przemysłu, dzięki czemu Japonia nie stała się ofiarą organizowanego przez Brytyjczyków ludobójstwa, które miało miejsce w Chinach. W 1872 r. do USA przybyła japońska delegacja, która odwiedziła Filadelfię, a w niej Baldwin Locomotive Works. Oglądano maszyny, narzędzia i plany lokomotyw, które Japończycy mieli produkować u siebie przy współpracy z USA. Firma Baldwina sprzedawała lokomotywy nie tylko do Rosji i Japonii, ale także do Chin, Australii, Meksyku i Brazylii. Firma ta była tylko częścią wielkiego konglomeratu gospodarczego. Innym wielkim przedsiębiorstwem kolejowym tamtego czasu był Pensylwania Railroad. Mózgiem owego konglomeratu był Franklin Institute for Scientific and Tecnological Research, założony przez Matthiasa Baldwina, a którego szefem w połowie XIX w. był Alexander Dallas Bache, prawnuk Franklina. Instytut ten współpracował bezpośrednio z wielkimi niemieckimi naukowcami: Humboldtem, Gaussem i Weberem.
cdn...
